Duik in de rijke geschiedenis

Jan Ghislin Verhaest, voormalige bewoner hoeve Deefakker, sloot zich in 1850 aan bij de opkomende liberale beweging van Ingelmunster. Verhaest was burgemeester van Ingelmunster van 1882 tot 1884, tot de val het liberale landsbestuur. Het burgemeestersbloed heerste in de familie Verhaest. Jan en zijn vrouw Philippina Galle, pachters van Deefakker (1860) en burgemeester in 1882-84 was de kleinzoon van Franciscus Verhaest, pachters Deefakker (1750). 

Franciscus Verhaest (zoon van Martinus verhaest en Isabelle Ghekiere (°1717 + 1801), de pachters van ’t Goedt ter Deefakker rond 1750) was, nog voor België onafhankelijk werd, reeds de 3de burgemeester van Ingelmunster. Franciscus volgde Jan Vandenbulcke (1798 - 1812) en Ignaes Baeghe (1812-1814) op.

Het burgemeesterschap toonde enige vooraanstaandheid. De Verhaests woonden ook op één van de grootste hofsteden toen die tijd, t Goedt ter Deefakker. Familie Verhaest was voor meer dan een eeuw de pachter van de hoeve Defeakker en de landerijen.

Weetje : Tijdens de Schoolstrijd (1879-1884) lag Verhaest in conflict met zijn huurbaas, graaf de Croix, een familieverwant van baron Descantons de Montblanc (cfr. zie Ancien Regime). Beide kasteelheren behoorden bij de oude landadel of grootgrondbezitters, beschermers van de kerkelijke overheid. De Schoolstrijd startte met de wet van 10 juli 1879 op het lager onderwijs: gemeenten mochten geen vrije school subsidiëren en godsdienstonderricht kon enkel buiten de lesuren. De katholieke kerk reageerde hevig. Er ontstonden 2 kampen.

Bovenstaand het Oud Gemeentehuis, de Damberd, Gravinnestraat, circa 1905

Foto's van links naar rechts

Omslag van een tijdschrift uit de tijd van de 1ste schoolstrijd “Revision de la loi de 1842, Souvenirs et regrets”. 

Klasfoto van de tweede klas in de wezenschool 'School der Zusters' Ingelmunster in 1909. Omstreeks 1848 werd een wezenschool ondergebracht in dezelfde gebouwen als die van het 'oudemannenhuis'. In 1857 werden werken uitgevoerd zodat beide instellingen volledig gescheiden waren.

St. Amandskerk te Ingelmunster, voorkant, achterkant, zijgevels, kerktoren, deur sacristie. Op de kerktoren staat het jaartal 1739, bouwjaar van de toren die een vorige, bouwvallige toren moest vervangen. Boven de toegangspoort prijkt het witstenen wapenschild van de baronsfamilie de Plotho. Het smeedijzeren handvat van de poort is het oudste voorwerp van de kerk: op het rugstuk staan de jaartallen: 1118 en 1620. Op de houten middenstijl van de poort staat het jaartal 1678.

Emiel Lammertyn behoorde tot de laatste bewoners van Deefakker dat voor eeuwen verpacht werd en waar ook de familie Lammertyn generaties huurde. Emiel was reeds van kind af aan een dynamisch persoon en actief zowel in het paardenmilieu als het verenigings- en landbouwleven. 

Emiel was de eerste pachtende boer in eeuwen die Deefakker kon kopen. Hij bouwde asten, richtte een paardenstoeterij met halfbloedpaarden op & hij bouwde zelfs een volledige rij werkershuisjes verderop "Lammertyns reke" voor de mensen die over het land op de hoeve kwamen werken. 

Pieter Lammertyn, vader van Emiel, was gehuwd met Maria-Theresia Verhaest & huurde Deefakker sinds 1884 waar de familie Verhaest de hoeve reeds pachtten van voor 1750. Emiel kocht uiteindelijk de boerderij in 1965.

De laatste bewoner, zoon van Emiel, overleed in 2013 en ook de conciërge overleed in 2015 waardoor Deefakker enige tijd leeg kwam te staan.

De familie Lapierre kocht het goed en startte een herbestemmingsonderzoek. 

In Ingelmunster en ruime omgeving waren omstreeks 1900 verschillende hoeves waar een cichoreifabriek aan toegevoegd was. De cichorei ast te Deefakker werd opgetrokken in 1892 en later verbouwd tot een heel grote ast door Emiel Lammertyn. 

De asten bouwde men aan de rand en nabij de hoevetoegang om het brandgevaar zo minimaal mogelijk te houden. In de asten droogden men immers de wortelen van cichorei waarvoor er vuur gestookt werd en hierdoor kon brand ontstaan. In 2003 brandde te Lichtervelde een cichorei-ast nog af.

Na 1965 nam het gebruik af. De getuigen worden vaak onder industrieel archeologisch erfgoed geklasseerd.

Weetje : Als men vroeger cichorei (koffie) dronk was dat niet voor hun gezondheid of voor hun luxe. We weten immers dat er in het begin van de 20ste eeuw crisis was, velen het geluk zochten in Amerika en in 1914  de Eerste Wereldoorlog losbarstte. Gewone koffie was niet meer betaalbaar en schaars in oorlogstijden & cichorei was een goedkoop middel en simpel in de natuur te vinden. 

Onderstaande foto’s van de stationaire machines uit de ast op Deefakker, te bezichtigen op vandaag. De dynamische motor & wielen kenmerken de industriële revolutie.

Weetje: De telers manipuleerden bij cichorei de wortel zodanig dat die sterk doorgroeide om te verwerken. Het omgekeerde gebeurde met het witloof waarbij de bladen gemanipuleerd werden. Cichorei en witloof zijn dus verwanten en produceren in hoofdzaak net het omgekeerde. In Ingelmunster zijn er trouwens nog heel wat witloofboeren. 

& wist je dat er elk jaar in Noord-Frankrijk een festival doorgaat, het “Fête de la Chicorée” op het 3de weekend van oktober (CCRA) ? In Vlaanderen is cichorei niet zo bekend meer hoewel in Passendale nog de laatst werkende ast staat bij Frits Vanlerberghe (bio/functional food).

Er is bovendien tot op vandaag nog steeds een nauwe samenwerking tussen het Lichterveldse lokale Jumilagecomité en Noord Frankrijk. Beluister het interview met Hans Delameilleure (voorzitter Jumilagecomité) en Ria Beeusaert-Pattyn (burgemeester van Lichtervelde) op volgende link : Beginnen met erfgoed: Cichorei brengt Lichtervelde en CCRA uit Noord-Frankrijk samen in jumelage, Beginnen met erfgoed 432 (libsyn.com) & met bijzondere dank aan Michel Demarré.

Medard Lammertyn, de vader van Emiel, vertrok, naar Amerika, op zoek naar een betere toekomst gezien er op het eind van de 19^de eeuw & in het begin van de 20^ste eeuw crisis in Europa, België/Vlaanderen heerste. Hij werd geboren op Deefakker maar keerde pas na het overlijden van zijn vader terug. Medard had 9 kinderen waaronder Emiel Lammertyn.

De cichorei-ast werd weliswaar nog door de Verhaests gebouwd in 1892 (cfr. de zwarte muur van de grote ast was de oorspronkelijke (kleine) cichorei-ast). Onderstaand enkele oude portretten waar duidelijk op de ast de zwarte muur zichtbaar is. Het is Emiel, de zoon van Medard, die de cichorei-ast optrok tot een mastodont. Op de 2^de foto zijn immers de bouwwerken door Emiel Lammertyn nog bezig. De cichorei-ast op Deefakker is 1 van de grootste van de omstreken.

Een duik in de oude portretten bracht ook nog een foto van de verbouwingen van het boerenhuys naar boven op het einde van de 19^de eeuw. De rechterfoto (achterzijde van het boerenhuys) dateert van de jaren 1930 waarbij de woning reeds volledig gerestaureerd was.

De asten stonden vaak symbool voor armoede en moeilijke socio economische tijden. Stijn Streuvels, als bekende schrijver, die in het jaar 2019 net 50 jaar overleden is, schreef het bekende boek “Het leven en de dood in de ast”. Heel wat mensen in de regio gingen bovendien als seizoensarbeider werken in Noord Frankrijk bij de rijke boeren.

Meer lezen ? Het leven en de dood in den ast | Literaire Canon; Stijn Streuvels - 'Het leven en de dood in den ast' (1926) | Letterenhuis; 150 jaar Stijn Streuvels: schrijver, fotograaf, speelvogel | VRT NWS: nieuws; Stijn Streuvels overleed 50 jaar geleden, waarom moeten we hem (her)lezen? | VRT NWS: nieuws

"Bij nachte wordt een mensch bovendien teveel geplaagd door nare gepeinzen die lijk spoken uit de donkerte opkomen die men niet verjagen kan."

In Stijn Streuvels klassieker, een totaal meesterwerk, "Het Leven en de Dood in den Ast" (1926), beleven drie landarbeiders een nacht tussen droom & werkelijkheid in een ast. Na de dood van een landloper worden ze geconfronteerd met de vergankelijkheid van het leven...

Graag zelf actief op ontdekkingstocht ? Download de Streuvelswandelroute (Anzegem) via volgende link : Streuvelswandelroute | Visit West-Vlaanderen (visitwestvlaanderen.be) 

Ook in Lichtervelde is er nog heel wat geschiedenis rond de cichorei & de seizoensarbeiders dat in leven gehouden wordt. Zo is er zelfs een cichoreifietsroute van 55 km dat je meeneemt langs de restanten van de asten - zie link : Project met fiets- en wandelroute wil chicoreiverleden Lichtervelde bekender maken | Lichtervelde | hln.be

En voor wie graag in het fantastische archief dat het Lichterveldse jumilagecomité opzette, gaat graven, neem een bezoek aan hun schitterende website & ontdek er alles over de context België/Frankrijk, de teelt, oogsten, de ast als gebouw en de (ver)werking in de ast maar ook over het leven van de Belgische seizoenarbeider, zijn echtgenote, kinderen & familie evenals over de baas en eigenaar van de ast in Frankrijk & het leven in de Frankrijk tijdens de campagne tot de verkoop van het eindproduct: archive_museo – WebArchive Audruicq & Lichtervede Histoire de la chicorée (audruicq-lichtervelde.eu)

Medard, vader van Emiel, ging naar Detroit om er te werken in de Fordfabriek. De bijnaam van Detroit is Motor City, want dit was het centrum van de automobielindustrie. Nog steeds vind je hier het hoofdkwartier van Ford, General Motors en Chrysler, maar de meeste autofabrikanten zijn de afgelopen decennia vertrokken. Henry Ford mocht worden gerekend tot een van de bekendste pioniers op het gebied van autotechniek en in The Henry Ford Center krijg je een glimp van de rijkdom van weleer.

Toen in die periode duizende jonge mensen beter geluk zochten door naar Amerika te vertrekken, bracht de “Red Star” uit Antwerpen alleen al tussen 1873-1934 ongeveer 2 miljoen Europeanen naar de Verenigde Staten. Medard Lammertyn vertrok op 18 januari 1903 met de SS Pennland. Hij kwam 17 dagen later aan in Philadelphia. De boot was 110 meter lang en 13 meter breed en haalde een topsnelheid van 12 knopen (22 km) per uur, met aan boord 1.000 passagiers, waarvan 46 Belgen. 

Op de documenten van Medard werd als beroep opgegeven: landbouwer, metaal- bewerker. De reis in derde klasse koste 162 Belgische frank (ongeveer 1.000 euro vandaag), toen ongeveer het loon van 75 dagen werken. Medard verbleef 5 jaar in Amerika.

Foto's van links naar rechts : 

De SS Belgenland, het grootste schip van de Red Star Line (Foto: Red Star Line Museum)

Jules-Cyrille Pype, uitgeweken naar Amerika met de Red Star. Hij werd geboren in Staden op 17 mei 1887 en overleed op 9 oktober 1979. Het vertelt een Antwerps verhaal, over de stad en haar haven, over het nieuwe en het oude Eilandje, over Antwerpen als laatste halte op een reis naar geluk en een beter leven. Het vertelt een Belgisch verhaal over mensen die door armoede, maar ook door een zucht naar avontuur, inscheepten op de Red Star Line en vol verwachting Amerika tegemoet reisden, veelal op zoek naar een nieuw en beter leven. Het vertelt een Europees verhaal, over hoe mensen uit heel Europa, naar Antwerpen kwamen en er inscheepten voor een reis naar een nieuw leven. Het vertelt een Amerikaans verhaal over de voorouders van de Amerikanen, over hun roots, hun afkomst.

Straten van Philadelphia - Broad Street north from Walnut, 1909

De Ingelmunsterse afdeling BoerenJeugdBond (cfr. de huidige KLJ) was de eerste van België en Emiel was de eerste leider (1926). In de stichtingsperiode vonden zomer- en ruiterfeesten, uitstappen, retraites, bedevaarten... plaats. De BJB had een eigen vlag, gebed, groet en bondslied. Wist je dat er heel wat schatten op zolder gevonden werden te Deefakker? Schoolschriftjes van Emiel en zijn 8 broers en zussen, ticketjes van ponywedstrijden, tijdschriftjes van De Boerin (anno eind 19^de/ begin 20^steeeuw),...

Interesse in de KLJ, vroeger en nu ? Lees de brochure : brochure_jeugdbewegingen-en-erfgoed_aangepast1.pdf (histories.be) of vraag zelf info in het KLJ-archief van de eigen regio : KLJ van vroeger tot nu | KLJ

Ook heel wat restanten rond paarden werden gevonden op Deefakker. Emiel Lammertyn richtte er immers een paardenstoeterij op. Hij was liefhebber van halfbloedpaarden, naast het gebruik van het Belgisch trekpaard op het land.

Boerenpaarden werden nog tot ver in de jaren 1950 gebruikt om het land te bewerken en men had de handen vol met het maken van zadels en garelen. De stiel is in elkaar gestuikt door het gebruik van tractoren en door de concurrentie uit lageloonlanden. Vanaf de jaren '80 richtten de zadel- en gareelmakerij, zoals deze van de familie Bouve te Ingelmunster, zich vooral ook op ruitersport.

Weetje : Er is zelfs nog een tijd geweest dat men garelen voor honden maakten. Melkboeren maakten vaak gebruik van hondenkarren. Ook runderen, koeien en ossen werden vaak voorgespannen, hoewel deze trager werkten.

In juni 1917 werd een vliegveld aangelegd in Ingelmunster door de Duitsers, langs de Meulebekestraat. Er werd een min of meer genivelleerd grasplein klaargemaakt. Bij de wal aan de hoeve werd een schuilhuis voor de piloten en grondpersoneel gebouwd.

Er was een brugje in verbinding met de hoeve om de start te coördineren van de vliegtuigen, daarvoor werden vuurpijlen gebruikt. De toestellen konden gelijktijdig opstijgen, samen met deze op andere vliegvelden. Het vliegveld zelf waar de piloten opstegen en landen ligt aan de overzijde van de straat terwijl het schuilhuisje aan de hoeve ligt met een verbinding aan de woning. Zo konden de Duitsers zich beter beschermen tegen bombardementen van de geallieerden.

Het gebouw staat nu als stal op een weiland. Het dakgebinte is nog in goede staat. Het voorportaal is verdwenen en binnen staan voederbakken. Na de oorlog werd het gebruikt om  koeien te laten grazen op het weiland en schuilen/voederen in het huisje.

De Duitsers vlogen met typische Halberstadtvliegtuigen voor gevechten. Voor verkenningen werden ook waarnemingsballonnen de lucht ingelaten om een beter zicht te krijgen op bepaalde gebieden, en om de positionering van vijandige troepen in kaart te brengen.

Onderstaand enkele afbeeldingen van een typerend Halberstadtvliegtuigen van de Duitsers, een foto van een waarnemingsballon & een neergeschoten vliegtuig in de BIEregio, Rumbeke, 22 oktober 1917.

Albrecht Maria Alexander Filips Jozef was bevelhebber in het Duitse leger in België tijdens WOI. Hij steeg een aantal keer in rang en werd gepromoveerd tot generaal-veldmaarschalk. Hij verbleef in Tielt maar genoot vertier in Ingelmunster. (Etappengebiet). Op 14 oktober 1914 nam hertog von Württemberg, als bevelhebber van het Duitse leger in België, zijn intrek in de Hoogstraat in Tielt. Het was het hoofdkwartier van het Duitse Vierde leger.

Op 13 januari 1915 dineerde hertog Albrecht von Württemberg op het kasteel te Ingelmunster. Op 8 juli kwam hij de troepen van de 58ste divisie in ogenschouw nemen. Er werd een parade gehouden in het kasteelpark. Ingelmunster werd één van de vertieroorden voor de Duitsers. In Ingelmunster werd de Generale Staf ondergebracht, het 'etat-major'. Baron en barones de Montblanc moesten het grootste deel van hun kasteel te Ingelmunster afstaan en kregen slechts een paar kamers. De Duitsers namen ook het gemeentehuis in Ingelmunster over. De gravin deed zoveel voor de bevolking dat de Duitsers in 1917 het vertrek van de kasteelheren eisten.

Weetje : Hertog von Württemberg gaf het bevel voor de eerste gasaanval die honderden soldaten aan het front een gruwelijke dood in zou jagen. Hij was de enige Duitse generaal die het voorstel van chemicus F. Haber en militair adviseur M. Bauer volgde om chloorgas in te zetten.

Ook bekende figuren ontsnapten niet aan de Duitsers in onze regio. Eugène Adrien Roland Georges Garros was een Franse pioneervlieger en gevechtspiloot in WOI. Roland Garros ontving in 1918 van de Amerikanen (Aero Club of America) een medaille voor de uitvinding van het eerste succesvolle gevechtsvliegtuig en alleen al in april 1915 haalde hij reeds drie Duitse vliegtuigen neer. 

Weetje : In 1928 werd het nieuw gebouwde tennisstadium postuum vernoemd naar de Franse vliegenier en oorlogsheld. Roland Garros is nu een jaarlijks grandslamtennistoernooi. Tijdens zijn eerste zomervakantie nabij Reims zag hij een affiche van de Grande Semaine D'Aviation de la Champagne. Toen wist hij dat hij piloot wou worden. Hij startte zijn vliegcarrière in 1909 en behaalde zijn licentie in 1910.

Roland ontdekte op 18 april 1915 een militaire trein, komende van Ingelmunster. In duikvlucht viel hij de trein aan en wierp bommen die tussen de sporen terechtkwamen en grote kraters sloegen. De Duitsers beschoten zijn vliegtuig waardoor hij moest landen. Hij vond een landingsplaats op een weiland in Hulste waar hij samen met lokale bewoners zijn vliegtuig in brand poogde te steken. Daarna verborg hij zich.

De Duitsers waren snel ter plaatse en konden hem gevangen nemen omdat een vrouw hem verklikte. Hij vluchtte echter niet snel weg omdat hij de techniek aan boord niet wou prijsgeven. Hij werd opgesloten in Izegem. Zijn vliegtuig werd in beslag genomen en afgevoerd naar Duitsland, waarbij zijn ontwerp gebruikt en verbeterd werd door Anthony Fokker.  De Duitse luchtmacht wist hierdoor enige tijd het luchtruim te beheersen.

Na een paar jaar gevangenisstraf kon hij ontsnappen en vluchtte hij naar Frankrijk om zich terug bij het leger te voegen als gevechtspiloot. Echter stierf Roland Garros alsnog op 5 oktober 1918 in de Franse Ardennen wanneer zijn vliegtuig ook daar werd neergehaald.

Bovenstaand een duitse militair die poseert bij het wrak van het vliegtuig van Roland Garros. Het vliegtuig van Roland Garros werd opgeladen en tentoongesteld op de markt van Izegem.

Weetje : Het was bovendien een Ingelmunstenaar die Roland Garros hielp om zich te verbergen, nl. Victor Delaere, geboren te Ingelmunster op 11 juli 1877 en landbouwer. Roland Garros trok zijn gummibotten uit en verborg ze in de chicoreiput. Victor en Roland liepen samen door de boomgaard en in een droge gracht, overgroeid met bramen, verborg Victor Delaere Roland Garros.

Yvonne Lammertyn is een meisje van veertien dat in Ingelmunster woonde tijdens de Eerste Wereldoorlog die uitbrak op 31 juli 1914 (Sarajevo). De inval in België gebeurde op 4 augustus 1914 en in oktober waren de Duitsers in Ingelmunster. Toen de geallieerden probeerden te helpen met bombardementen op het vliegveld van de Duitsers op Deefakker, werd zij geraakt, Ivona Lammertyn, leerlinge aan Eigen Haard, de kantschool van de Zusters van Maria.

Oktober 1918: het einde van de oorlog. Ingelmunster wordt bevrijd. Honderden Franse krijgsgevangenen, op terugweg naar huis, slapen in het klooster. De kinderen hebben hun engelenpakjes aangetrokken. Ze lopen in een lange stoet achter praalwagens aan. Bovenstaand enkele visualisaties, d.i. het doodsprentje van Yvonne, een foto van de kinderen die in engelenpakjes de praalwagens volgden bij de bevrijding & de Ingelmunsterse jeugd die de Amerikanen bedankte voor hun hulp en steun (2019).

De Duitsers gebruikten de kloosterschool als lazaret of veldhospitaal voor de gewonde soldaten. De kinderen kregen vanaf dan les op verschillende plaatsen: in de grafkapel, parochiezaal, schoenenfabriek, vlasfabriek en af en toe ook in een herberg.

De Bouttes fabriek (huidig gemeentelijke bibliotheek) was een stalling voor paarden. De Duitsers maakten er een herstelplaats van voor legerwagens en een groot depot met wisselstukken. Op 3 juni 1917 gooiden de geallieerden bommen op de fabriek maar de meesten vielen in op de buurt.

Bijgevoegd visualisaties van een camion aan de herstelplaats, De Bouttes Fabriek - De Bouttes fabriek, woning in de Schoolstraat & kraters van de bommen aan De Bouttes fabriek waar de kinderen ondertussen in speelden.

Af en toe vond een vriendenwedstrijd voetbal ten voordele van de krijgsgevangenen plaats: links FC Izegem, rechts SC Ingelmunster (1915-16). Voetbal begon toen populair te worden. Ook de Duitsers maakten van Ingelmunster een vertieroord (Etappengebiet).

Bijgevoegd een foto van een vriendenwedstrijd voetbal  ten voordele van de krijgsgevangenen 1915-1916.  Links FC Izegem, rechts  SC Ingelmunster – een foto van soldaten die vertier maakten in de serres van het kasteel.

Tot vermaak van de Duitse officiers werd op 10 juni 1915 zelfs een casino ingericht in het huis van Albert Vanooteghem in de Bruggestraat (het latere gemeentehuis). Vanooteghem was na de Duitse inval naar Engeland gevlucht. Officieren en hoge gasten waren welkom in het casino; revues, concerten, toneelopvoeringen en andere acts volgden elkaar op. Nu en dan werd ook een cinemavoorstelling gehouden voor burgers en soldaten.

Ook in de concertzaal van gemeenteschool Den Tap werden films getoond. De Duitse officieren bezochten ook de talrijke cafés in de gemeente.

En ook in WOII bleef Deefakker niet ongeteisterd. Sergeant Dopagne behoorde tot 1/I/2A ‘Komeet’ toen hij op 9 december 1939 met zijn Gloster Gladiator G-28 neerstortte in Ingelmunster in de omgeving van Deefakker, Meulebekestraat. Hij rust in het familiegraf Goelen-Doret-Collon. Sergeant-vlieger Dopagne voerde een patrouille uit in de omgeving van Ingelmunster. Plots stortte het vliegtuig te pletter. De piloot had waarschijnlijk het bewustzijn verloren door een gebrekkige werking van het zuurstofsysteem van zijn vliegtuig.  Het vliegtuig stortte neer vanop 8.000 meter hoogte.

Het vliegtuig stak erg diep ter hoogte van de achterzijde van het boerenhuys van Deefakker. Hoewel hard werd doorgewerkt, was de kuil de dag daarop volgend reeds 6 meter diep, maar zat de vlieger er nog steeds in, terwijl het water nog steeds bleef stromen. De vleugels van het vliegtuig van sergeant Hubert Dopagne en een zak met kogels werden gevonden op het veld van de landbouwer Soenens op de wijk “Vuilputbrug” in Meulebeke. Het vliegtuig was met een mitrailleuse gewapend.

Bovenstaande foto’s getuigen van een Gloster Gladiator model uit WOII van de Belgische luchtmacht, de vernielde centrumbrug te Ingelmunster, mei 1940 & een lidkaart van het geheim leger als deelnemer aan de weerstandsgroep ten tijde van de Duitse bezetting, Remi Ricart, Ingelmunster, 1944.

Aan het begin van de Tweede Wereldoorlog is Ingelmunster-bos bovendien een strategische plaats. Op 26 en 27 mei 1940 vond een ongelijke strijd plaats, waarbij 34 Belgische soldaten het leven lieten. Op 2 april 2019 overleed de laatste oudstrijder van Ingelmunster, André Soenens.

Bovenstaande foto's van links naar rechts : 

Vernielingen richting Stationsplein Ingelmunster, 1940

Ingelmunster-bos speelde een strategische plaats in de strijd tussen de Belgische en Duitse leger.

Het plaatselijk comité van Winterhulp bezorgde de leerlingen van de Ingelmunsterse scholen maaltijden tijdens de Tweede Wereldoorlog, mei 1942

Who's going to tell? A whole new story yet to explore... Het goed gaat alvast reeds lang mee, ook al werd het meerdere malen platgebrand & overtroefd - but it allways stood more than its ground!

Onderstaand nog een laatste glimp op de gebouwen voorafgaand aan de restauratie. De voortgang van de werken kan gevolgd worden op de homepage & de herbestemming wordt toegelicht onder de tabbladen 'woningen', 'zorgwoning / dagbesteding' en 'toerisme'. 

En met dank aan een ongekende bezoeker op OMD 2019 om deze mooie beelden van de gebouwen, & (werk)getuigen vast te leggen op beeld.